دو دره بازی
وقتی تو میشه مسئول یه کار هر چقدر کوچیک،
وقتی مجبوری یه کاری و با دوستات انجام بدی و از بد حادثه این تویی که باید جوابگو باشی،
وقتی دوستات از تو پول آخر ماهشون رو می خوان و مدام از کار ایراد می گیرن و برای رفع شدن مشکلات از تو انتظار دارن،
وقتی که تو باید انتظارات و خواسته های دو طرف - رییس و دوستان - رو برآورده کنی و هر کم کاستی که باشه از هر طرف فقط تو باید جوابگو باشی،
لابد باید تو هم یه انتظاراتی داشته باشی!
حداقل انتظارات!
حداقل اینکه آخر ماه که شد بی دنگ و فنگ و ناز و ادا پول بچه ها رو بگیری و از اون طرف دو زار برای حرف تو ارزش قائل باشن نه اینکه هر کی هر جور بازی خواست بکنه و کاری انجام نشه بعد آخر ماه یه سری کار باید تحویل بدی و از اون طرف حقوق بچه ها رو پرداخت کنی.
یادمه چند وقت پیش یه جا خوندم که فلان جای فرنگستون تحقیق کردن که چمیدونم چند درصد از کارمندا از سیستم کامپیوتر محل کارشون برای استفاده های شخصی مثل چک کردن ایمیل و ... استفاده می کنن.
اما چیزی که من دارم می بینم حداقل اطراف خودم اینه که از سیستم کامپیوتر محل کار گاهی اوقات برای کار استفاده میشه!
البته بازم جای شکر داره که بعد از کنترل ایمیل وب گردی و وبلاگ خونی و سیر کردن تو خبرهای گوشه و کنار جهان یه ذره کاری هم انجام میشه.
البته باید بگم که خودم هم از این قاعده مستثنی نیستم.
با همه اینا ما ایرانیا همش غر می زنیم که چرا بقیه کارشون رو درست انجام نمی دن و چرا جنس ایرانی از جنس درجه چندم چینی هم بدتره.
اما باید بازم خدا رو شکر کرد که یه کارای شکسته بسته ای انجام میشه.
تازه این یه ذره از ماجراست؛
وقتی رییس می ره بیرون و همه می خوان دور هم یه چایی بخورن و یه گپی بزنن در آرامش تو هم مجبوری این کارو بکنی وگرنه متهم میشی به کلاس گذاشتن و هزار تا کوفت و زهرمار دیگه. میگن حالا که رییس نیست یه ذره استراحت کنیم! انگار تا قبل از اون خیلی فعالیت ها شدید بوده!
البته فقط اینجا نیست که همچین برنامه ای هست، دوستی تعریف می کرد که تا رییسشون از دفتر می رفته بیرون بلافاصله همه گی مشغول به امر محترم و شریف فیس بوک بازی می شدن!
انگار این نهادینه شده در همه ی ما که تا زور بالای سرمون نباشه نباید کار کرد و به هر نحوی که شده باید از زیر کار در رفت.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
به وبلاگ من خوش آمدید
