یک هفته پس از کودتا
دلم نمی خواهد بگویم حرف های تکراری را؛
دلم نمی خواهد از این کثافت برنامه ریزی شده حرف بزنم؛
دلم نمی خواهد از خون هایی که بی گناه به زمین ریخته شدند و قاتلین حال مدعی شده اند بگویم؛
دلم نمی خواهد از کسانی که به قصد قتل عام وارد خیابان شدند و حال که چیزی بسیار کمتر از حقشان رسیده اند زبانشان دراز تر از پیش شده؛
نمی خواهم از آن جوانکی بگویم که چه بی باکانه آتش بر روی مردم بی گناه می گشاید و پس از آن مظلومش جلوه می دهند بگویم؛
نمی خواهم از چماق ها خریداری شده ادارات نزدیک محل های تجمع مردم بگویم؛
اما یک چیز می خواهم بگویم و یک سوال دارم!
مگر رای نمی دهیم که خواسته هایمان عملی شود؟! مگر رای نمی دهیم که آنچه در تفکر ماست و در تفکر نامزد مورد نظرمان می یابیمش حاکم شود؟! پس چرا می گویند نظر فلانی به من نزدیک تر است؟ مگر ما رای می دهیم که نظر یک نفر اجرا شود؟ مگر ما رای می دهیم که انتخاب کنیم نیروی مجری یک تفکر دیگر را؟ این دیگر چه جمهوریتیست؟ این دیگر کدامین نوع دموکراسیست؟ اگر قرار بود که فقط نظر یک نفر اجرا شود چرا پالان خر را عوض نکردیم؟ البته شاید خر را عوض کردیم با همان پالان قدیمی!
من رای نمی دهم که خودکامه ای دیگر با هر ابزاری بر من حکومت کند. پدران ما انقلاب کردند تا نسل خودکامگان از این سرزمین برچیده شود نه اینکه دیکتاتوری دیگر حاکم بر ما شود.
و اکنون تا آخرین قطره خونی که در رگ دارم و تنها به وطنم هدیه اش می دهم می کوشم تا نسل خودکامگان از این سرزمین بر چیده شود.
تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
به وبلاگ من خوش آمدید
